Ongelooflijk veel respect

Van alle kanten komen de kinderen in hun groene uniformen aangelopen. Klaar voor de nieuwe week.

Voor ons was het vroeg opstaan vandaag. In mijn kamer ging de wekker vandaag om 5.00 uur. Om de dag vol energie te beginnen startten Natasha en ik met een korte yoga sessie. Vervolgens meteen door naar het ontbijt zodat we de bus, die om 6.15 vertrekt, niet zouden missen.

Ruim op tijd voor de assembly op Mwatibu school. Alle klassen staan keurig opgesteld in rijen met jongens en meisjes uit de verschillende groepen. Na wat korte oefeningen, een gebed en het zingen van het volkslied worden de nieuwe bezoekers van de school welkom geheten. We stellen ons allemaal voor, krijgen de korte versie van een rondleiding die ons slechts naar het gat in de grond brengt dat zich een wc noemt en gaan direct door naar de groepen die we de komende week zullen begeleiden. 

De school is een prachtig spektakel om te observeren. Uit alle hoeken komen kinderen aangelopen die zich bij hun vrienden en klasgenoten voegen. Het ene groepje verdwijnt in een klaslokaal waarvan elke Nederlandse leerkracht zou denken dat hij al lang vol is, en het andere groepje strijkt neer onder een boom. Op deze basisschool zitten bij benadering 3000 leerlingen, verdeelt over 21 groepen, met een team van 42 leerkrachten en stagiaires. Dat maakt dat in sommige klassen meer dan 120 leerlingen zitten die les krijgen van 1 leerkracht. Bovendien heeft de school niet genoeg lokalen om alle klassen van een dak te voorzien, daarom zit een heel aantal groepen buiten onder de boom. 

Van een afstandje bekijk ik het geheel. Vele gedachten gaan door mijn hoofd, maar er is er maar een die overheerst: wat heb ik ongelooflijk veel respect voor deze leerkrachten.

In de les blijft het lastig. Hoe kan je in hemelsnaam zo veel kinderen iets leren met zo weinig spullen. De leerkrachten maken posters, zingen liedjes en verzinnen spelletjes om er het beste van te maken. Wij observeren de eerste lessen en helpen waar nodig. Morgen tijdens de nieuwe ronde workshops zullen enkele van deze vormen terug komen. Gelukkig zijn ook de leerkrachten enthousiast en leergierig. Enkelen willen al in de eerste uren alles dat ze hebben geleerd laten zien.

Wanneer de bel gaat voor de eerste pauze lijkt het alsof de deuren van de lokalen de leerlingen uitspugen, de stroom blijft maar komen. Weer bekijk ik het geheel van een afstandje.

~dagverslag 6 mei 2019

Kirsten